Neem me met je mee
naar je oase in de woestijn
waar jij me verkoeling schenkt
en je mond smaakt naar ambrozijn

Neem me met je mee
naar je heuvels en dalen
die ik met jou trotseer
tot het einde onzer dagen

Neem me met je mee
naar de realisatie van morgen
die de fantasie teniet doet
van de fatamorgana van vandaag

De muziek laaft de zonden
zoals drank de hemel bevat

Klanken worden kleuren
jij kleurt hier mijn gemoed

De nacht sluit ons op
in die veilige cocon
tussen droom en daad
passie en fantasie

Plots zijn alle vaten geledigd
roept de waard de dagenraad
en dirigeren vogels de ochtendstond

Dan neem jij me mee naar morgen
en laven we ons aan elkaar

Verliefdheid brengt me weer in vervoering
De gedachte aan haar nu levendig en klaar

Dan denk ik met weemoed terug
aan mijn liederen voor haar
aan de liefkozing
voor haar blonde haren, voor haar tedere gelaat
voor de fonkeling in haar ogen en onze laatste daad

De rozengeurprinses leeft weer!
de hartenkoningin is op liefdespad!

Maar mij zal ze niet meer vangen
cupido’s pijl miste reeds zijn doel

Verledens verrukking is onheil vandaag
want door de tijd werd zij een verboden vrucht,
een appel te mooi om geplukt te worden

Maar laat me de idee nog even houden
en me van elke daad ontdoen

Dan blijf ik in Eden in de tuin
zonder m’n oogappel maar mét dat leuke gevoel

Met jou wil ik in liefde verdwalen
en “nu” samen later laten worden

Maar de stap naar jou ligt te zwaar
op de kriebels in m’n maag

En hoe we ook in tijd verblijven
zij aan zij of elk ons pad

Voordat het te laat is
schrijf ik hier dat ik je gaarne had

Daar omsluit de liefde twee zielen
die geluk vinden in tussentijd
met sterrenvlokken als heerlijkheid

Na hun waas kwam de kater
en na de roes van weleer kwam spijt
voor de dwaas in de nacht
die sterrenvlokken tekende in het krijt

was er bij deze liefde maar eerlijkheid

Een vluchtige ontmoeting
in ambrozijnen watervallen

of de nectar van de goden
het sap voor vloeibare inspiratie

Voelbare schoonheid nabij
of vage liefdes aan de rand van tijd

En kabbelende gedachtenbeekjes
die aanspoelen
in de late uurtjes

De pracht van de dag
die zijn vrome plan bedacht
voor de muze
van elke dag

Muze van de dag
weet dat ik je gaarne mag

Deze zin is blauw
de woorden voor jou

Leugens verdwenen
bij jou aanzicht
ik zie je graag
vandaag

De wereld onder de voeten
de onze vandaag

De wind door mijn wilde haren
De angst van de nacht
verborgen door de maan
die de kamer in licht ontwaarde

Deze zin is blauw
de woorden voor jou

Afscheid is nooit voorgoed
Je bleef de gedachte trouw

Vergeten we de angst van de nacht
ik zag een vonk
tussen de maan en
de roep van de haan

De liefde blauw
en deze nacht
van ons

De natuur wandelt ons
naar de ondergaande zon
Emma, koningin van Mei

’t Is niet zoals je denkt:
Je bent geen masker
dat de drager niet meer ziet

En hoewel structuren je
veel gewicht geven
en prestatie dwang wordt

ben jij de puzzel
waarvan elk stukje
me compleet maakt