Ik voel de vrieskou kraken
op mijn rillend lijf

Ik lig verstijfd
tot mijn bed
ontdooit

De verwarming poogt
een bijdrage te leveren
en haar warmte omsluit mijn ziel

Dan daal ik af in de nacht
waar grotten de mystiek openen
en illusie mijn geleide wordt

Tot de ochtend wederkeert
want dan is de koude weer een feit

Inktpatronen ledigen
door gemaakte gedachten

De pracht van de wereld
door het oog van de storm

De woorden woeden heviger
dan de tijd die de onze was

Dan vervaag jij en
zal de zon wederkeren

Je smachtend lichaam
doordrongen van nijd en razernij

Ik wil geen deel zijn
van een veelvoud van haat

Ik wil enkel wachten op de zon
die de zomer laat schijnen

Mijn raam zegt me binnen te blijven
want vage woorden zeggen me niet zoveel

Dit raam weerspiegelt mijn trots
verloren zoals de bomen hun bladeren

Herfst welt in me op
mijn aderen gevuld
met plensend vocht

Het bos is beschaamd
over mijn verloren vacht

Het bos zoekt de natuur
als toevlucht

terwijl ik
jou

–

Mijn raam was ooit schepper van bloesems
ook wij stonden in bloei

jij was mijn vacht
vage woorden een soelaas
en de bloemen stonden vredig

Nu verstopt de zon zich achter de wolken
en zijn wij verstopt voor elkaar

Dus zijn wij de natuur

Maar het raam denkt:

Blijf binnen en doe je winterslaap
tot de lente weer aanvang neemt