Jouw haar in de voering van m’n jas
doet gedachten sterker groeien
dan onze liefde

Jouw parfum vermengt m’n lichaamsgeur
met hartstocht naar jouw
broze ochtendblik

Waar was jij
toen leed de liefde vergat
en het wanhoopswoord de dagen las

Vergane glorie vertaalt die dagen
in nostalgie naar de vlinder
die door de bloesem fladdert

je liefste zinnen doen de blad’ren vallen
en veranderen hier in vilten spijt
want toen moest het gebeuren

en nu hollen we slechts achterna
wat in vilt nooit verrijzen zal